Hazine haritası..

Yıl 2006

Büyük görmek için sağ tıklayıp yeni sekmede açınız, soğuk içiniz.

http://www.sona.tvheaven.com

Kaplan ve Ayı

Sade tonlarda, minimal, yağlıboya bir resim yapmak için işe girişip çok geçmeden ilk kat üzerinde pastel boyaya geçerekten ortaya çıkan rengarenk resim benden asla minimal ya da cool birşey çıkmayacağının kanıtı oldu. Müdür belli, malzeme belli, groove belli :)

13 Mart 2012, İstanbul

Geçenlerde eski tarihli bir gazetede Leo, Shere Khan ve Baloo'nun hikayesini okumuştum. Atlanta, Georgia'da bir uyuşturucu operasyonunda kurtarılan bir aslan, bir kaplan ve bir ayı 2001 yılında Noah's Ark (Nuhun Gemisi) adlı bir hayvan kurtarma merkezine yerleştirilmişti. Bir uyuşturucu baronunun güç sembolü ve muhtemelen ceset öğütücüsü olarak yıllarını geçiren hayvanlar Nuhun Gemisi'ne bir aile gibi geldiklerinden görevliler de onları ayırma gereği duymamış. Üçü birlikte aynı evi paylaşıyorlar. Baloo ve Shere Khan, yani kaplan ve ayı çok yakınlar. Sabahları erkenden uyanıyorlar. Aslan Leo ise geç saatlere kadar uyumayı tercih ediyor. Leo da uyandıktan sonra bütün gün birlikte takılıyorlar, yiyip içip geziyor, oynuyorlar. 

Farklı türlerin buluşması, iletişimi, dostluğu oldum olası ilgimi çekmiştir. Bu nedenle de olmadık hayvanların dostluk öykülerini okumaktan zevk alır, fotoğraflarını toplarım. Aslanlarla antiloplar, yunusla kedi, köpekle balık.. Leo, Shere Khan ve Baloo'nun hikayesine de aşık oldum. Belki kaplanlara ayrı bir bağlılığım olduğu için Baloo ve Shere Khan'ın hemen yukarıdaki fotoğrafından özellikle etkilendim. Baloo'nun sakin ve güvenli tavrı sanki Shere Khan'ı da rahatlatıyor gibiydi. Shere Khan'ın canlılığı da Baloo'yu daha bir neşelendiriyordu sanki. Ayrıca Baloo'nun boynundaki battaniyeye de bayıldım. 

Aslında resmin asılı durduğu duvarda bugüne dek Selvi Boylum Al Yazmalım filminin muhteşem kamyon resimli afişi vardı. Ama bu kadar acıklı, acılı ve imkansız bir aşk hikayesinin hergün gözümün önünde olmasını artık istemediğimden kaldırıp yerine yeni bir şey koymak istedim ve böylece Kaplan ve Ayı ortaya çıktı. 

mektup daima yerine ulaşır

Magha Puja Moon

Love & Oranges

Sona Ertekin ©

Yeni arkadaşlar edindim..

İlk dalış deneyimim :)

Fotoğraflar: Karen Ryan

Manipülasyonlar: Sona Ertekin

Eat it all, leave no evidence

Sona Ertekin ©

Orman Çocuğu Kimba Dünyaya Gidiyor

 Orman Çocuğu Kimba Dünyaya Gidiyor

          Kimba bir ağacın altında oturmuş bıçağıyla oklarından birinin ucunu yontarak sivriltiyordu. Sağında koca bir kaplan sanki minik bir kedi gibi onun yanına kıvrılmış, gözleri kapalı, uyuklar gibi uzanıyor, kuyruğunu huzurlu ve dalgın bir metronom gibi bir sağa bir sola usulca çarpıyordu. Sağında ise bir ceylan dizleri üzerinde çökmüş oturuyor, ceylanın burnunun ucunda da kocaman kırmızı desenli bir kelebek kanatlarını açmış, esniyordu. Ceylan burnu gıdıklandıkça uzun kirpiklerini kırpıştırarak kelebeğin kanatlarını gıdıklıyordu. Ama ne ceylan kelebeği kovalıyor, ne de kelebek kaçıp gidiyordu; sevdikleri bir oyundu bu. Deniz kenarında oynayan diğer çocukların sesleri, bağırış ve kahkahaları duyuluyordu. Kimba bir an dönüp onları dinledi, aynı anda kaplan da o yana dönüp kulak kesildi. Sonra tekrar önlerine döndüler. 
          Kimba’nın yüzünde çok ciddi bir ifade vardı, tamamıyla elindeki işe vermişti kendini. Sanki dünyanın en önemli şeyi o okun ucundaydı şimdi. Aklında bir şey vardı ve onu yapıp bitirmeyi kafasına koymuştu besbelli. Etrafında iplikler, düğmeler, renkli kâğıt ve uhular, bir sürü malzemeler vardı. Bir an oku bırakıp başka bir şeyi eline alıyor, onu ona yapıştırıyor, bir şeyi başka bir yere dikiyor, onu kesip bunu boyuyordu. Acelesi yoktu, eğlenerek uğraşıyordu bu şeylerle. Arada kafasını kaldırıp ceylanla, kelebekle ya da kaplanla şakalaşıyordu. Derken iri bir tavşan çıkageldi. Kimba’ya çağırıldığını söyledi, artık gitmesi gerekiyordu. Oysa Kimba’nın keyfi yerindeydi, hiçbir yere gitmek istemiyordu. Önce elindeki şeyi yapıp bitirecek, sonra da koşup denize atlayacak, arkadaşlarıyla kumsalda oynayıp ıslak kumlarda yatarak göbeğini güneşte ısıtacaktı. Tavşan Kimba’ya muhakkak gitmesi gerektiğini, üstelik gideceği yerin çok ilginç maceralarla dolu bir yer olduğunu söyledi. Kimba başta kulak asmadı ama gitgide meraklanıyordu aslında. Tavşanın anlattıkları onu heyecanlandırmaya başlamıştı. 
          Sonunda ayağa kalktı. Güneşten yanmış çalı bacaklarının üzerinde doğruldu. Yeşil üzerine incecik beyaz çizgili, yanlarındaki iplerde iri beyaz boncuklar asılı bir bikini altı giymişti sadece. Oklarını taşıdığı uzun keseyi ve yayını da omzuna geçirdi. Güneşten açılmış düz saçları kulaklarından biraz aşağı geliyordu; kâküllerini eliyle kenara sıyırdı. Saçlarının rengine çok benzeyen bal rengi gözlerinde bir merak, ciddiyet ve kararlılık vardı. İri bir deniz kabuğu çıkardı ok kesesinden ve havaya kaldırıp borazan gibi üfledi. Sahilde oynayan arkadaşlarına sesleniyordu: “Ben gidiyorum, geri geleceğim!” Ve tavşanın peşine takıldı. 
          Tavşan önde hoplayıp zıplayarak yol gösteriyordu. Ardında Kimba ve onun arkasında da kaplan, ceylan ve de kelebek. Sonunda bir ağacın dibindeki çalılıkların yanında durdular. Çalılıkların arasında gizli kalmış koca bir delik vardı. Kimba oklarını ve yayını çıkarıp kenara bıraktı, sırtında onlarla delikten geçmesi mümkün değildi çünkü. Kaplana, ceylana ve kelebeğe veda etti: “Beni bekleyin tamam mı? Geri geleceğim”. Ve tavşanın söylediği gibi delikten içeri atlayıverdi.
          Karanlık bir koridordu bu, gitgide hızlanarak aşağı doğru kaymaya başladı. Sanki bir karınca yuvasının içi gibiydi yeraltı, birbirine bağlanan bir sürü kanal vardı. Bazı kavşak noktaları birkaç ayrı odacığa açılıyordu. Her odacıktan farklı sesler geliyordu. Kimba odacıklardan birinin başında kenara tutunup durdurdu kendini ve içeri baktı. Her odacıkta farklı insanlar vardı. Onlar Kimba’yı göremiyorlardı ama o hepsini görebiliyor ve duyabiliyordu. Biraz baktıktan sonra gördükleri pek de ilgisini çekmedi ve aşağı doğru kaymaya devam etti, arada gene durup başka başka odalara bakıyordu. Kaydı kaydı kaydı ve kayarken birdenbire güzel bir ses duydu. Bir şarkı ya da bir gülüş gibi. Bunun üzerine durup güçlükle kendini yukarı doğru çekti. Sese iyice yaklaşana dek yukarı tırmandı. Kanalın bir yanına ellerini, diğer yanına da ayaklarını dayamış havada duruyor, sanki evlerin bacalarından içeri bakar gibi oraya bağlı üç dört odacıktan içeri göz gezdiriyordu. Bunlardan biri ilgisini çekti. İçinde gencecik iki insan vardı. Mobilyasız, boş bir evde yerde oturmuş şarkılar söyleyip gülüşüyorlardı. Kadın olanı 20’li yaşlarının başında, erkek olan ondan birazcık daha büyüktü ama fazla değil. İkisi de gözlüklüydü. Erkeğin bıyıkları vardı; üzerinde de turuncu üzerine desenli bir yün kazak. Deri ceketini yere sermişti, genç kadın ceketin üzerinde oturuyordu. Yere serilmiş karton kolilerin üzerinde bir şarap şişesi ve yiyecek bir şeyler vardı. Bir yandan içiyor, bir yandan konuşuyorlardı. Adam kadına heyecanla bir şeyler anlatıyor, kadın kahkahalarla gülüyordu. Birbirlerinin gözlerine baktıklarında ikisinin de gözlerinden ışıklar çıkıyordu sanki. Onların bu parıltısı Kimba’nın ilgisini çekmişti. Adamın ne anlattığını ve kadının neye güldüğünü merak etmişti. Böylece bu odacığa giden kanalın içine atlayıverdi.
Sona Ertekin ©

Kayıp bavullar ve mektuplar

        Halaların en tatlısı, en kuzusu! Nasılsın halacığım? Umarım keyfin yerindedir. Ben İstanbul'da, evdeyim. Annem dün gece otobüse binip Marmaris'e döndü, bagajını ise yolcunun biri İzmir'de alıp inmiş :) Ama bugün eve göndereceklermiş. Adam kendi bavulunu da otobüste bırakmış inerken. Annem de o bavulu alıp farketmeden eve götürebilirdi belki ama hiç benzemiyormuş bavullar aslında. Eğer benzeseydi, adam da annem de evlerinde bavulları açıp içinde bambaşka birinin hayatını bulacaktı. Düşündüm iki insanı bir araya getiren şey nedir diye. Muhakkak bir sebebi olmalı; ve bu sebepler sonuçlanmadan hiçbir bağ tamamlanmıyor mu acaba?

         Belki bu mektup da İstanbul'dan Ankara'ya giderken yolda karışacak ve sen ellerinde başka birinin mektubunu tutacaksın. Ve bu mektup da Madagaskarlı bir kaplan terbiyecisinin elinde, terbiyeci de kaplanın midesinde olacak. Bil ki bu mektubu aslında sana hayalci bir kaplan yazdı; ve bu kaplan seni çok seviyor.

İyi ki doğdun halacığım,

Mutlu Yıllar,

Sona

Sona Ertekin ©

Arkadaşımın Işığı

esas ışık